Grujić Nikanor, vladika pakrački, rodio se u selu Lipovi, u Baranji, 1 dekembra 1810, od oca Prokopija, sveštenika, i majke Agripine.
Kršteno mu je ime Milutin, a Nikanor se nazvao, kad je ušao u kaluđerski red.
Osnovnu školu izučio je u mestu svoga rođenja, pa je onda išao i u školu nemačku.
Gimnaziju je učio u Mohaču i u Pečuju.
U ovom mestu svršio je, docnije, filosofiju i prava, pa je, posle, sišao u Karlovce, te svršio bogosloviju, 1840.
Po uputu Mitropolita Stankovića, Grujić ode u manastir Kuveždin, gde ga dvorski iguman, Konstantin, pokaluđeri licem na Petrov Dan, 1841. Tada je uzeo ime Nikanor, za spomen pečujskom vladici Nikanoru Melentijeviću.
u Kuveždinu je Grujić proveo, kao iskušenik, i kao monah dve godine.
Godine 1842, na Sv. Nikolu, zađakonio ga je, u Karlovcima, Mitropolit Josif Rajačić, i postavio ga za profesora bogoslovije.
Godine 1843, na Sv. Jovana, proizvede ga Rajačić za protođakona. Te godine vodio ga je uza se u Požun i u Beč i, u ovom poslednjem mestu, u grčkoj crkvi, 18 maja, rukopoloživši Kaćanskoga za sveštenika, Grujića je proizveo za arhiđakona.
Godine 1848, maja 1, na skupštini, u Karlovcima, dva najsilnija besednika behu Kaćanski i Grujić. Posle besede Kaćanskoga, skupština je izvikala Mitropolita Rajačića za Patrijarha Srpskog, a posle besede Grujićeve, izvikan je pukovnik Stevan Šupljikac za Srpskog Vojvodu.
Odatle je Grujić otišao, kao deputat, u Prag na slovenski kongres. U toj deputaciji bili su još: Đorđe Stojaković, Jovan Subotić, i Pavle Stamatović.
Godine te, 26 septembra, Rajačić je proizveo Grujića, u Karlovačkoj crkvi, za arhimandrita. I on je odmah, posle toga, otišao u manastir Kuveždin.
Od godine 1855 do 1861, bio je Nikanor arhimandrit manastiru Krušedolu.
U tečaju toga vremena, godine 1859, bio je i mandator gornjo-karlovačke jeparhije.
Godine 1861, Patrijarah Rajačić, koji je Grujića veoma milovao, i bojao se da ne ostane posle njegove smrti samo arhimandrit, zavladiči ga, i ako nije bilo ni jedne jeparhije prazne. I tako se je novi vladika Grujić nalazio uz Patrijarha kao „jepiskop bez grada“.
Posle smrti vladike Stevana Kragujevića, Grujić je, kao već posvećeni jepiskop, poslan da upravlja pakračkom jeparhijom.
Godine 1872, septembra 21, postavio ga je car za upravnika, srpske arhijepiskopije i patrijaršije karlovačke, a kad je, 1874, Ivačković izabran za patrijarha, Grujić se je vratio u Pakrac.
Vladika Grujić umro je 5 aprila 1887 u Pakracu, posle duge i teške bolesti.
Grujić je rano počeo pisati. Njegovi spisi većinom idu u pojeziju i u lepu književnost.
Najpre se javljaju njegovi:
- Stihovi i ode koje je, još kao đak, pisao znatnim ljudima i patrijotama onoga doba (Pečujskom biskupu Ignjatiju Sepeši; Stratimiroviću, Mušickom, i dr.);
- Ekloga na Blagovesti, 1846;
- Panegirik Patrijarhu Rajačiću, 1850;
- Sveti Sava (nedovršen spis);
- Primedbe na prevod Novoga Zaveta, u Zemunu, 1852;
- Narodna Skupština 1 i 3 maja držana u Karlovcima;
- Pređašnja politika dvorska, i sadašnja politika madžarska, u Beogradu, 1849.
- Pripovetke mojoj ćeri (prevod s francuskog); Ovakih je prevoda više štampano, ili bez imena, ili pod imenom Srb-Milutin, kako se je još u mladosti potpisivao;
- Iz života ugodnika Božjih, Novi Sad, 1885;
- U Srpskom Zabavniku, koji je izlazio u Zagrebu; u Javoru, i Stražilovu, štampano je dosta Grujićevih pesama i drugih sastava i prevoda.
Ostavio je u rukopisu: Dovršetak svoga „Svetoga Save“, i svoje Memoare, koju su puni interesa u svakom pogledu.
Grujić je bio član Matice Srpske, Matice Slovačke, i Srpskog Učenog Društva, u Beogradu.
Slog je u Grujićevih spisima lep, marljiv, harmoničan, a jezik je čistiji od jezika u svih pisaca njegovoga čina i njegovoga doba.