Popović Dimitrije, sveštenik i književnik, rodio se u Vukovaru, 1814 godine.
Osnovnu školu učio je u mestu svoga rođenja, a gimnaziju i bogosloviju u Karlovcima.
Godine 1836, došao je u Segedin za učitelja osnovne srpske škole. On se je zađakonio 1839, i, kao đakon i učitelj, ostao je u Segedinu do burne 1848 godine.
Tada pak skloni se u Sombor, gde ga novi bački vladika, Platon, zapopi iste 1848 godine, ali je parohiju dobio tek posle tri godine, kada je Platon po drugi put postavljen za bačkog vladiku, jer Patrijarah Rajačić nije dotle priznavao Platona za zakonitog jepiskopa bačkog, pa je ostavio bez hleba i one sveštenike koje je Platon 1848 zapopio ili zađakonio.
Godine 1862, Pop Dimitrije posta redovni profesor u učiteljskoj somborskoj školi, u kojoj je predavao nauku hrišćansku, crkveno pevanje i pravilo, i srpski i slovenski jezik — do 1870, kada se je opet vratio na parohiju.
Dimitrije Popović, učiteljujući u Segedinu, bio je izišao na glas kao najbolji učitelj među Srbima na onoj strani. Pored svoje školske dužnosti, koju je vršio tačno i savesno, starao se je u društvu s parohom, docnije novosadskim protom, Pavlom Stamatovićem, da u segedinskih Srba, osobito u srpske omladine koja se učila u segedinskoj gimnaziji i u segedinskom liceju, probudi i razvije srpski duh i pravo rodoljublje.
Osem rada učiteljskog, Dimitrije Popović bavio se je i književnošću. On je bio prvi i, dosta dugo, jedini srpski sveštenik koji je smeo otvoreno pristati uz Vuka, i pisati novim pravopisom i čistim narodnim jezikom.
Pop Dimitrije je veliku uslugu činio srpskoj knjizi i time što je, i u Segedinu i u Somboru, revno kupio pretplatnike na svaku dobru srpsku knjigu, i što je te dobre srpske knjige prodavao i rasturivao po celom onostranom srpstvu. On je znao koja je knjiga za koga. Taj sav posao vršio je tačno i savesno, a bez ikakve svoje koristi.
Bio je poznat i u prijateljstvu sa svima boljim našim piscima i učenim ljudma.
Kad ga je Patrijarah Rajačić ostavio bez hleba, onda su mu mnogo pomogli prijatelji, osobito Vuk Karadžić i Daničić, šaljući mu svoje knjige na prodaju, i novce ostavljajući u njega čak dokle mu Platon nije dao nuriju. Pop Dimitrije je tu prijateljsku ponudu primio, ali se je, docnije, svima tima prijateljima odužio do poslednje pare.
Od svoje sirotinje, odvojio je 200 forinata (400 dinara) te ustanovio u Somboru mali fond da se iz njega nabavlja siromašnoj srpskoj deci odelo i obuća.
Bio je svakad čist, i u svakom radu i poslu tačan i uredan. Kao profesor, svakad je, na nekoliko minuta, pre časa bio u školskom hodniku, i čim bi poslednji čas izbio, ruka Pop Dimitrijeva već je bila na kvaci od školskih vrata, i tako je, s poslednjim otkucajem, ulazio u školu.
Koliko je samo ova tačnost pomagala da su đaci njegovi svakad bili mirni!
Biblioteku je imao uglednu. Srpske knjige u njoj su bile najbolje zastupljene. Retku knjigu, brošuru, raspravu, objavu, itd., ako nigde nisi mogao naći, obrati se Popu Dimitriju, i on ti je je odmah našao u svojoj primerno uređenoj biblioteci, isto onako brzo, kao što bi ti brzo dao odgovora i saveta u ma kako zapletenom i teškom pitanju iz srpskog ili slovenskog jezika.
Crkveno pevanje fruškogorsko znao je savršeno, i rado je i lepo pojao u crkvi. Kao što je svakad i u svačem voleo red i poredak, tako ga je zaveo i u crkvi. Nije kod njega bilo onoga muvanja i guranja, koje onako neprijatno dira u našim crkvama skoro svagda kad god su crkve pune naroda. Pa se opet nikad nije čulo da Pop Dimitrije vikom i grdnjom opominje na red i pristojnost, kao što čine neki sveštenici čija nam je dernjava sablažnjivija od nereda skupljenoga sveta.
Pisac ovih vrsta, bivši godine 1869 u Somboru, na ispitima u učiteljskoj školi, video je i poznao Popa Dimitrija kada je ispitivao svoje đake iz crkvenoga pevanja tako da mu otpevaju, na priliku, iz stihire „Car nebesni“ od i iz neja prošedi; ili u Dostojno od i mater Boga našego, itd. itd.
Vrativši se ovamo, pisac je nastajavao da se Pop Dimitrije dobije za beogradsku bogosloviju, na što bi on, imajući onda ovde udatu kćer, rado pristao. Tu misao prihvatili su i drugi koji su istinski želeli da se crkveno pevanje i pravilo dovede u željeni red; ali se ona razbi o mlitavost i neodlučnost onoga bez koga se tako što u bogosloviji nije moglo izvršiti.
Pop Dimitrije je preminuo od udara, 25 aprila 1882, u Somboru.
Od njegovih književnih radova štampani su:
- Osvald ili Zlatotvorno selo, prevod, 1843; drugo, 1870;
- Segedinski kalendar, 1862;
- Rakiska kuga, prevod, 1868;
- Mala katavasija.
- Veliki Zbornik, u N. Sadu, 1878;
- Velika katavasija, 1880.
U ove tri poslednje knjige, Pop Dimitrije je sabrao iz crkvenih knjiga najlepše crkvene pesme, i složio ih po redu kao se u crkvi pevaju.
Crkvi i sveštenicima ove knjige čine veoma potrebne usluge.