Jovanović Jevđenije, vladika, rodio se u selu Golubincima, u Sremu, 1802.
Kršteno ime bilo mu je Jevtimije, a Jevđenije se nazvao kad se je pokaluđerio.
Osnovnu školu svršio je u mestu svoga rođenja; nemačku školu učio je u Starom Slankamenu, a gimnaziju i bogosloviju u Karlovcima.
Po svršetku škola, postao je profesor latinske škole u Bečkereku.
Iza toga je, u Šaroš-Patoku, svršio filosofiju i prava.
Godine 1828 položio je, u Pešti, advokatski ispit, i dobio diplomu.
Zakaluđerio se je, 1829 u manastiru Rakovcu, i postao profesor u Karlovačkoj bogosloviji.
Sedam godina je služio kao profesor bogoslovije, i kroz to vreme postao je (1834) arhimandrit.
Kao rakovački arhimandrit, Jovanović je, 1837, posle smrti Mušickoga, poslan za upravnika udove jeparhije gornjokarlovačke.
Godine 1839, septembra 10, posvećen je za vladiku gornjokarlovačkog u Karlovcima, a uveden je u vladičansku dužnost, u crkvi gornjokarlovačkoj, 11 februara 1840.
Jovanović je preminuo 2 septembra 1854, dž sahranjen je u groblju srpske opštine, u Gornjem Karlovcu, 8 septembra 1854.
Književnosti srpskoj od Jovanovića je ostalo:
- Ortografija srbska, po mnjeniju Evgenija Jovanovića, arhimandrita Rakovačkog, u Budimu, 1836;
- Slovo, govoreno, na opelu, mitropolitu Stratimiroviću, u Budimu, 1837:
- Oproverženije odgovora g. Zaharijadesa, u knjižici, „Hranilište ili Amajlija,“ u Novom Sadu, 1839;
- O sudjeh cerkovnih, Sočinenije Evgenija Jovanovića, arhimandrita, 1844, u Karlštatu;
- O prevodu Novoga Zavjeta g. Vuka Stev. Karadžića, 1850;
- Gramatika cerkovno-slavjanskago jezika. Sočinenije Evagenija Jovanovića, vo Vijenje, 1851;
Ima njegovih više članaka o srpskom jeziku; ti su većinom štampani u Srpskom Narodnom listu, i u beogradskim Srpskim Novinama.
Jovanović je, kao vladika, sedio u Plaškom do 1848, a te godine se je preselio sa svih u Karlovac. Držeći bogoslovsku školu za spremu sveštenika, sam je predavao đacima. Bilo je i u školi i u crkvi veoma oštar starešina. U crevu je dolazio redovno. Sveštenici, pristupajući ko njemu, morali su svi metanisati, ne gledajući na starost. Čvrsto je pazio na popovsku uniformu; nije puštao ništa preko propisa.
Isto je tako revnjiv bio u čuvanju vere. S toga se je onako mnogo borio s državnim vlastima, i tužio se tako često ratnom ministarstvu u Beču.
O Mušickom, svom prethodniku, Jovanović je govorio kao o „živom svecu,“ kao o „drugom Sv. Savi“.
Jovanović, kao vladika, ima ogromne zasluge za pravoslavnu crkvu.
Imao je i mana; a od njih — najveća mu je bila — što je prodavao parohije!
Godine 1841 pisao je mitropolitu Stevanu Stankoviću, pored drugog, ovo:
„Ako mislimo crkvu našu braniti, dužni smo biti gotovi žrtvovati se, ili prikloniti glavu, i položiti oružje. Arhijepiskop je narod naš (ako i ne sav) ovamo preveo, i polučili smo privilegije. Kad se te privilegije ne paze, šta, dakle, veže narod naš povratiti se otkuda su i došli? Svaki dan iskušavamo utesnenija, sad Judicium delegatum, sad zapreštenje zvonjenja, a Bog sam zna, šta još ne će skoro doći. — Sabor narodni treba da reši o našem zdje bitiju ili ne bitiju, pod ovom formom i imenom ovim. Za to treba da ga ištemo svi, kao što sam i pisao vašoj akscelenciji“.
Za prodavanje parohija pravdao se je Patrijarhu Rajačiću 1853 ovako:
„Ja dam parohiju onom koga nađoh da je dostojan, a on meni daje, kako mu obraz podnosit, i kako može. Za to ja imam paroha koji su mi dali 40, 50, i 60 forinata, bez moga iskanja; a ima ih koji su mi davali i po 400 forinata da budu članovi konzistorije, pa još nisu! Jepiskop mora dati 100 dukata arhijepiskopu, mora dati preko hiljade forinata za svoje diplome, a to čini više od četvrtine godišnjih mu prihoda, i to nije grehota! A parohije iznose 400—800 forinata i više, dakle ako se dade jepiskopu 100 ili 200 forinata onda je nepravo?“ —
Najčudnovatije je da je on, 1850, pisao Patrijarhu Rajačiću službeno, i pozivao ga, da ustane protiv štampanja Dositijevih knjiga!
Rajačić, po tom pismu, nije hteo raditi ništa.
Pri svem tom, Jovanović je bio jedan između najboljih i najpatriotičnijih srpskih vladika na onoj strani. Bez prestanka je podsticao mitropolite (Stankovića i Rajačića) na rad, predstavljao i predlagao da se srpske stvari onamo urede; ali nije nalazio odziva!