Knićanin Stevan (Petrović) rodio se u selu Kniću, u Gruži, 15 februara 1807 godine. Po imenu svojega sela, prozvan je, docnije, Knićanin. Otac mu se zvao Petar Komadinović, i trgovao je živom stokom.
Stevan je, najpre, bio momak u Kneza Miloša, i kao takav, u bogatom narodnom odelu, pratio je Kneza Miloša, kad je ovaj, 1835, išao u Carigrad u pohode Sultanu Mahmudu.
Godine 1836, novembra 11, postao je načelnik srezu jaseničkom, u smederevskom okrugu; a odatle je, 9 marta 1839, otišao u Smederevo za okružnog načelnika.
Godine 1840, stao je na stranu onih starešina, koje su bile opozicija ministarstvu Kneza Mihaila. Za to je ostavio službu, i, zajedno s njima, izišao iz otadžbine.
Godine 1842, posle uspeha Vučićeve bune, postao je državni savetnik, i kao takav, godine 1846, bio je u sviti Kneza Aleksandra, kad je ovaj išao u Kazanluk Sultanu Abdul Medžidu u pohode.
Godine 1848, bio se je nešto pobrkao s Vučićem te je, o Petrovskoj skupštini, u Kragujevcu, morao dati ostavku.
Među tim na onoj strani, u Austrougarskoj, Srbi su bili u velike ustali da brane svoju narodnost od nasilnog pomadžarivanja Knićaninu se učini da može pomoći braći svojoj, pa, u prvoj poli meseca avgusta 1848, pređe na onu stranu. Odmah je ušao u boj kod Bele Crkve; a 23 novembra 1848, na selu Tomaševcu, gde se je bio ukopao, odbio je i sa svim porazio neprijatelja koji je težio da osvoji Pančevo, na tako svu banatsku vojnu granicu da pritisne.
Što se dalje produžavalo ratovanje, to je sve više raslo ime Knićaninovo. On se je proslavio u bitkama na Tomaševcu, Titelu, Vilovu, a naročito na Pančevu (20 dekembra 1848), i na Mošorinu.
Zahvalni Srbi, na onoj strani, prozvali su, posle te pobede, Mošorin — Knićevac.
Za tako junaštvo, dobio je priznanja: od vladike crnogorskoga Petra Drugog Njeguša, od Patrijarha Rajačića, od Cara Austriskog Franje Josifa, i od ruskog Cara Nikole.
Kad se madžarski vođ Gergej predao ruskom đeneralu Paskeviću, i rat već prestao, Knićanin je putovao po Jevropi: bio je u Zagrebu, kod Bana Jelačića, a bio je i u Beču, kod Cara Franje Josifa. Za pobedu pančevačku Car mu je dao orden Marije Terezije trećeg reda, i ađutanat grof Grine, i Ban Jelačić, pred licem carevim, svojim rukama pridenuli su taj orden na prsi Knićaninu, koji je bio u narodnom odelu, sa sabljom o bedrima.
Iz Beča je otišao u Berlin da vidi sina Antonija, koji se je onda onamo bavio na naukama.
Kad se vratio u otadžbinu, posle tolikog glasa i tolike slave, dan mu je čin vojvodski koji se, u ono vreme, uzimao kao najveće dostojanstvo u zemlji, i koji je onda imao jedini Vučić. Na skoro posle toga, Knićanin je, s jednim delom redovne vojske, prešao u Kragujevac, i onamo je ostao skoro do smrti.
Boraveći u Kragujevcu, bio je sa svim zdrav. Na jedan mah, udari ga kaplja, i on pohita u Beograd radi leka. Iz Beograda je išao u Mehadiju, u toplice, ali se slabo pomogao, pa se otuda vratio u Beograd.
u subotu, u oči Trojica 1855, izdahnuo je u svojoj kući na Terazijama, prema dvoru.
U Beogradu se pričalo o njegovom ukopu, kao o kakvom čudu, toliko je bilo sveta na njegovoj pratnji. Tek docnije ukopi Kneza Miloša i Kneza Mihaila nadmašili su brojnost i veličinu Knićaninove pratnje.
Ukopan je kod paliluske crkve, između grobova Stojana Simića i Tenke Stevanovića.
Za svedočanstvo koliko muke ima istorik koji traži tačnost svakom kazivanju, upućuje se poštovani čitalac da vidi ono što je pisano o Knićaninu u Kneževini Srbiji, na strani 286.