Munčić Kuzman, dobrotvor, rodio se u V. Kikindi 1828 godine.
Osnovnu školu svršio je u mestu svoga rođenja, a gimnaziju u Temišvaru. Prava je počeo učiti u Pešti, ali mu to učenje poremeti buna od 1848 godine. Tu je godinu proveo u Srbiji. Posle bune nastavi pravne nauke i svrši ih u Beču.
Kao svršeni pravnik, stupi u službu kod vrhovnoga suda u Temišvaru, a odande bude premešten u okružni sud u Vel. Bečkereku. Tu se godine 1855 oženi Emilijom, ćerkom imućnoga Srbina Jaše Vekeckoga iz Jarkovca. Posle ženidbe Munčić ostavi službu, i preseli se k svom tastu u Jarkovac, gde se oda na ekonomiju.
Godine 1869, doseli se, sa svojom suprugom, na novo u Bečkerek, gde je ostao do smrti.
U Bečkereku je Munčić revno potpomagao svaki opštinski rad. Srpskoj crkvenoj opštini Munčić je učinio velike usluge. Kao staralac crkvene opštine, on se je, sa pravim samopregorevanjem, trudio da dovede u red zaljuljano materijalno stanje te opštine. Njegova je najveća zasluga što je ozidana velika crkvena kuća na jednom od prvih mesta u Bečkereku. Ta će kuća nekad crkvi donositi lep prihod.
I baš u staranju oko opštinskih prihoda ozebao je i dobio zapaljenje, od koga se nije mogao spasti, nego je, licem na Sv. Nikolu, 6/18 dekembra 1896 preminuo.
Munčić je sve svoje imanje ostavio na dobrotvorne namere, zato je i ispraćen do večne kuće s opštom tugom i zahvalnošću.
U testamentu svom od 8*20 novembra 1896, u tačci 6, 7, 8, i 9 ovako Munčić određuje šta da bude s njegovom posmrtninom:
„6. Od 200 lanaca zemlje, što ostavljam osnivam u znak moje neograničene ljubavi prema mome milome srpskom Narodu zakladu za siromašne srpske đake pravoslavne vere iz Ugarske, Hrvatske, i Slavonije, koja zaklada posle smrti moje žene i isplate legata, ima u život stupiti.“
To imanje vredi sada oko 70.000 forinata.
Ako Kuzmanova žena, sada udovica Emilija Munčićka — sa svojim imanjem — pristupi k ovoj zadužbini, Kuzman joj daje pravo da cilj toj zajedničkoj dobrotvornoj nameri može u nečem i predrugojačiti, ali ipak da bude Narodu srpskom na dobro.
Munčićku hvale kao dušu plemenitu i veliku rodoljupku.
Plemenitoga darodavca neka prati blagoslov mladih srpčića, koji se njegovom pomoću budu učili i prosvećivali. On je i narodu svome obraz osvetlao!