Nestor (Popović), niški vladika, rodio se u selu Šumama, u kragujevačkoj Lepenici, 17 februara 1833, od oca Ilije, i majke Radojke.
Kršteno ime bilo mu je Nikola, a Nestor je nazvan kad se pokaluđerio.
Osnovnu školu svršio je u selu Pavlovcu; 2 razreda gimnazije u Kragujevcu, a bogosloviju u Beogradu.
Godine 1849, po svršetku škola, postao je učitelj u pavlovačkoj školi, onoj istoj u kojoj se je sam počeo učiti. Plata mu je, kao učitelju, bila 72 talira na godinu.
Godine 1852, ostavivši učiteljstvo, zapopio se je, i otišao na sepačku parohiju, u istom okrugu.
Godine 1854, u početku, umre mu žena, te ostane mlad udov popa, s jednim detetom. Posle po godine, umre mu i to dete, i ta ga velika žalost baci u pravo očajanje.
Mlad, zdrav, i, kao udov pop, pravi živomučenik u Srbiji, Nikola, posle nekog vremena, počne razmišljati: šta da čini od sebe? Ode Mitropolitu Petru, i zamoli mu se da ga pošlje u Rusiju, da se dalje uči. Mitropolit mu molbu primi, i Pop Nikola odista bude poslan u Kijevo, gde je, za sedam godina, svršio duhovnu seminariju, i akademiju.
Vrativši se u otadžbinu, u jesen 1863, postavljen bude za pisara u beogradskoj konzistoriji.
Godine 1864, dekembra 1, postao je profesor beogradske polugimnazije; 26 avgusta 1865, profesor velike gimnazije, a 20 septembra 1868, profesor bogoslovije.
Na Mitrov dan, 1868, postao je prota. On je prvi dobio taj čin samo radi počasti a bez protopopstva.
Te iste godine, 2 novembra, postavljen je za rektora beogradske bogoslovije.
Neko vreme, predavao je nauku hrišćansku onda još maloletnom Knezu, današnjem Kralju Milanu.
Godine 1873, na Sv. Savu, zakaluđerio ga je, u M. Rakovici, arhimandrit gornjački Sava, i nadenuo mu ime Nestor; posle mesec dana, proizveo ga je Mitropolit Mahailo za arhimandrita.
Godine 1883, postao je vladika niškoj jeparhiji, i odmah je počeo svojski raditi u onim novim okruzima, gde je rada bilo i suviše.
Godine 1884, meseca marta, krene se da obiđe negotinsku jeparhiju kojom je, takođe, upravljao, pa se u Zaječaru razboli i, 19 marta 1884, umre.
Telo mu je preneseno u Niš, i sahranjeno u velikoj niškoj crkvi.
Nestor, još kao sveštenik, u početku 1868 godine, pokrenuo je crkveni list Pastir, koji je uređivao četiri godine; posle je promenio listu ime, nazvavši ga Sion; i uređivao ga je druge četiri godine.
Nestor je, i kao sveštenik i kao prota, često govorio crkvene besede, i govorio je uvek dobro.
Čovek visok, stasit, smeđa a simetrična lica, besede uvek odrešene, s poznavanjem života i govora narodnog do najmanjih osobina – Nestor je uvek, u društvima, bio rado slušan i zadovoljno gledan.
Nestor je nosio ove odlike od vladalaca:
- Takovski krst, od Nj. V. Kralja Milana;
- Krst Sv. Ane drugog reda, od Cara Aleksandra Drugog;
- Orden Sv. Save trećeg reda; i
- Orden belog orla 5. reda, od Nj. Veličanstva Kralja Milana.
Nestor je bio jak u pitanjima koja se tiču vere i crkve, a osobito je dobro znao sveto pismo staroga i novog zaveta.
U življenju i druženju, vladika Nestor je bio veoma demokratičan: njemu se je moglo pristupati svuda i svagda, i za svačiju se je nevolju on starao, i oko toga trošio i svoje vreme i svoj trud, samo ako ga je ko za to zamolio.